சுமார் இருபது வருடங்களுக்கு மேலாக அழுக்கு நிறைந்த உடுத்திய அதே உடையிலும் , சடை பின்னி ஓட்டி போன முடிகள் , சாலையில் கிடைப்பதை தின்றுக் கொண்டும் உற்றார் உறவினர் என எல்லோரும் கை விட்டதால் வந்த பரிதாபம்.
கோவை காரமடையில் சின்னம்மாக்கும், அழகர் சாமிக்கும் பிறந்த கிருஷ்ணசாமி(53), ஒரு அக்கா இரு அண்ணன் , கிருஷ்ணசாமி மூன்றாம் வகுப்பு மட்டும் படித்த நிலையில் , இறந்தவர்களின் வீட்டில் சடலங்களுக்காக செய்யும் சடங்குகளுக்கு சங்கு ஊதியும் பணி செய்து வந்தார். இதனால் ஊரில் உள்ளவர்கள் அனைவரும் பிணத்திற்கு சங்கு ஊதுபவன் என்று ஒதுக்கி வைத்துள்ளனர். சில வருடங்களில் கிருஷ்ணசாமியின் தந்தை காணாமல் போக பிழைப்பை தேடி கோவை காந்திபார்கில் குடி ஏறினர் .
அங்கே ஒரு போட்டோ ஸ்டூடியோவில் வேலைக்கு சேர்ந்த கிருஷ்ணசாமி நல்ல ஊதியத்துடன் வாழ்ந்து வந்தார். உடன் பிறந்தவர்களுக்கு எல்லோரும் திருமணம் ஆகி விட்டை விட்டு வெளியேறியதும் தன் அம்மாவை பாசத்துடன் நல்லபடியாக பார்த்துக் கொண்டார் . திடீர் என்று அம்மா வின் இறப்பும், அதன் அடுத்து தான் வேலை செய்து வந்த போட்டோ ஸ்டூடியோ உரிமையாளரின் இறப்பும் இவர் மனதை பெரிதும் பாதித்து உள்ளது.
இருந்த வேலையும் இல்லாமல் போக , தங்கி இருந்த வீட்டின் உரிமையாளர் வீட்டை காலி செய்து கிருஷ்ணசாமியை வெளியேற்றி உள்ளார். உடன் பிறந்தவர்களும் இவரை கவனித்துக் கொள்ள மறுத்துவிட்டனர். இதனால் தனிமை மட்டுமே இவருக்கு துணையானது.
யாரிடமும் பிச்சை கேட்க மனம் இல்லை, பசிக்கு உணவு கிடைக்காமல் குப்பை தொட்டியில் தேடும் நிலை , காலப்போக்கில் இவர் தோற்றம் கண்டு அனைவரும் மனநிலை பாதித்தவர் என்றே இச் சமுதாயம் முத்திரைக் குத்தி இருபது வருடங்களாக தெருவோரம் அமர்த்திவிட்டது .
இந்நிலையில் கிருஷ்ணசாமி சாலை ஓரம் உள்ள குப்பை தொட்டியில் உணவை தேடுவதை கண்டு ஈரநெஞ்சம் அறக்கட்டளை கிருஷ்ணசாமியை மீட்டு முதலுதவி வழங்கி ஈரநெஞ்சம் அறக்கட்டளையின் பராமரிப்பில் ஏற்றுக்கொண்டது கொண்டது.
மேலே குறிப்பிட்ட அனைத்தும் கிருஷ்ணசாமி கூறியது , தான் மனிதர்களிடம் பேசியே 20 வருடம் ஆகிடிட்டது. பசிக்காக மனிதர்களிடம் அடிவாங்கியது தான் மிட்சம், இன்று உங்களால் மோட்சம் பெற்றேன் என்று கண்கலங்கும் போது சமுதாயத்தை நினைத்து வேதனைப்பட வைக்கிறது.
~ஈரநெஞ்சம் அறக்கட்டளை
https://www.facebook.com/eeranenjam.organization
https://www.facebook.com/eeranenjam.organization
அந்தப் பள்ளிக்கு அருகில் இயங்கிவருகிறது, ஈரநெஞ்சம் அறக்கட்டளைக்குச் சொந்தமான முதியோர் இல்லம். பெற்றெடுத்து வளர்த்த பிள்ளைகளால் `பாரம்' எனத் தூக்கி வீசப்பட்ட இந்த முதியோர்களுக்கு, சில நல்ல உள்ளங்களின் உதவியால், வாழ்வு நகர்ந்துகொண்டிருக்கிறது. அப்படித் தங்களுக்குக் கிடைக்கும் உணவின் ஒரு பகுதியை இந்த மாநகராட்சிப் பள்ளி மாணவர்களுக்குத் தினமும் பரிமாறுகிறார்கள் இந்த அம்மாக்கள்.
ஒருத்தன் பெங்களூருல இருக்கான். மத்த ரெண்டு பேரும் இங்கேதான். ஒருத்தனுக்குத்தான் கல்யாணம் ஆச்சு. அவன் வீட்லதான் இருந்தேன். அவன்தான் கொஞ்சம் நல்ல வேலையிலும் இருந்தான். மத்த ரெண்டு பேருக்கும் வருமானத்துக்கே கஷ்டம். ஆனா, என்னை மருமகளுக்குப் பிடிக்கலை. `எப்போ பாரு இங்கயே இருக்காங்க. மத்த பசங்க வீட்டுக்கும் போகவேண்டியதுதான'னு சொல்லிட்டே இருப்பா. நம்மால எதுக்குப் பிரச்னை'னு வெளியே வந்துட்டேன். என் புருஷன் என்னைய அப்படித் தாங்கினார். இப்போ இந்தப் பேரப் பசங்களுக்குச் சமைச்சுப் போட்டு, அந்தச் சந்தோஷத்துலயே மிச்ச நாளை கழிக்கிறேன்" எனக் கண்ணீரைத் துடைத்துக்கொள்கிறார் 75 வயது கோபாலம்மாள்.
பாதிக்கப்பட்டவர்கள் போன்றோருக்கு மறுவாழ்வு கொடுக்கும் எண்ணத்தில் இந்த அறக்கட்டளையை ஆரம்பித்தோம். எங்களால் முடிந்த உதவியைச் செய்து, அவர்களை மீண்டும் அவர்களது வீட்டில் சேர்த்துவருகிறோம். ஒருமுறை, நிகழ்ச்சிக்காக அருகில் இருக்கும் மாநகராட்சி பள்ளிக்குச் சென்றிருந்தேன். அப்போதுதான் அங்கிருக்கும் மாணவர்களின் சூழ்நிலையைச் சொல்லி, ஏதாவது உதவி செய்ய முடியுமா? என்று கேட்டனர். இதைப் பாட்டிகளிடம் சொன்னதும், `புள்ளைகளுக்குக் காலை உணவை நாங்க செஞ்சு கொடுக்கிறோம்' என்றனர்.
