ஒரு அசம்பாவிதம் நடந்துவிட்டால் அது ஒரு குடும்பத்தை மட்டுமல்ல, ஒரு சமுதாயத்தின் மனநிலையையே உடைக்கக்கூடியது.
அந்தச் சம்பவம் எங்கோ யாருக்கோ நடந்தாலும் மனிதர்களாகிய நமக்குள் ஒரு துளி வலி எழும்புகிறது. அந்த வலியில்தான் நம் மனிதநேயம் சோதிக்கப்படுகிறது — அந்த வலியை நாம் எப்படி வெளிப்படுத்துகிறோம் என்பதில்தான் நம் நாகரிகத்தின் அளவு தெரிகிறது.
ஒரு சம்பவம் நடந்த உடனே சமூக வலைதளங்கள் சத்தம் செய்யத் தொடங்கும்.
ஒவ்வொருவரும் ஒரு நிமிடத்துக்குள் தீர்ப்பளிப்பவர்களாக மாறுகிறார்கள்.
ஆனால் உண்மை என்ன? நமக்குத் தெரியுமா?
வதந்தி, அரை குறை தகவல்கள் அல்லது ஒரு தரப்பு செய்திகள்
இவை எல்லாம் நியாயம் தேடும் பாதையை மங்கச்செய்கின்றன.
எனவே எந்த அசம்பாவிதத்தையும் முதலில் அமைதியுடன், தெளிவுடன் அணுக வேண்டும்.
கோபம் தீர்வல்ல, தெளிவு தான் தீர்வு.
அநீதிக்கு எதிராக குரல் கொடுப்பது ஒவ்வொரு குடிமகனின் கடமை.
ஆனால் அந்தக் குரல் தீர்வுக்காக இருக்க வேண்டுமே தவிர
தாக்குதலுக்காக இருக்கக் கூடாது.
“குரல் கொடுத்தேன்” என்பதற்காக குரல் கொடுப்பது வெறும் வெளிப்பாடு;
“மாற்றம் தேவை” என்பதற்காக குரல் கொடுப்பது தான் சமூக அக்கறை.
ஒரு தீவிரமான வார்த்தை ஒரு மனதை காயப்படுத்தும்;
ஆனால் ஒரு உண்மையான வார்த்தை ஒரு மனதை மாற்றிவிடும்.
அதுவே சமூகத்தை மாற்றும் சக்தி.
நாட்டில் அசம்பாவித சம்பவங்கள் நடைபெறும் போது ஒரு சில நாட்கள் அதையே பேசிவிட்டு
மறந்துவிடுகிறோம். அல்லது பேசுவதற்கு மற்றொரு பரபரப்பான சம்பவம் கிடைத்து விடுகிறது.
அசம்பாவிதங்கள் நடக்கும்போது மட்டும் நமது மன வருத்தத்தை வெளிப்படுத்துகிறோம்.
இப்படி செய்திருக்கலாம் அப்படி செய்திருக்கலாம் என்று விவாதிக்கிறோம்.
ஆனால் அதற்குப் பிறகு
அந்த விஷயத்தை அதோடு விட்டு விடுகிறோம்.
ஆனால் உண்மையான சமூகப் பொறுப்பு என்பது
அந்தச் சம்பவம் நமக்குள் ஒரு நிலையான விழிப்புணர்வை உருவாக்கும்போது தான் ஏற்படும்.
நீங்கள் உண்மையிலேயே பாதிக்கப்பட்டவரின் பக்கம் நிற்கிறீர்கள் என்றால்
அவரைப் போன்று இன்னொருவர் மீண்டும் பாதிக்கப்படாமல் இருப்பதற்கு ஒரு சிறிய முயற்சியாவது செய்ய வேண்டும். நமது சமூக அமைப்பில் ஒரு சின்ன மாற்றத்தையாவது ஏற்படுத்துவதற்கு ஏதாவது செய்ய வேண்டும்.
அதுவே உண்மையான வெளிப்பாடு.
ஒரு அசம்பாவிதம் நடந்தவுடன் குற்றவாளியை கண்டிப்பது எளிது.
ஆனால் அந்தக் குற்றத்துக்கு வழிவகுத்த சமூக மனப்போக்கை
கண்டிப்பதும் மாற்றுவதும் தான் உண்மையான புரட்சியாகும்.
குற்ற சம்பவங்கள் நடைபெறும்போது குற்றவாளிகள் தண்டிக்கப்பட வேண்டும் என்பதில் மாற்றுக்கருத்து இல்லை.
ஆனால் அதே சமயம்
குற்றவாளியின் குடும்பம் மற்றும் அவர் சார்நதுள்ள சமூகத்தை இழிவுபடுத்தும் நோக்கில் பேசுவதும் தவறே. வழக்கு விசாரணை முடிவதற்குள் என்ன நடந்தது என்று முழுமையாக தெரிவதற்குள் முன் முடிவுகளின் அடிப்படையில் ஒரு தரப்பை மட்டும் குற்றம் சாட்டுவது ஏற்புடையது அல்ல.
மேலும் அசம்பாவிதங்களோ குற்ற சம்பவங்களோ நடைபெறும்போது அதன் உண்மையான பின்னணி காரணத்தை ஆராய்ந்து மீண்டும் அப்படிப்பட்ட சம்பவங்கள் நடைபெறாமல் தடுப்பதற்கும் தீர்வுகளை கண்டறிவதற்கும் சமூகம், ஊடகங்கள் மற்றும் அரசாங்கம் இணைந்து செயலாற்ற வேண்டும். பிரச்சனைகளை மட்டும் பேசுவதோடு நின்றுவிடாமல் தீர்வைக் கண்டறிவதற்கும் முயற்சிப்பதே ஒரு நாகரிகமான சமூகத்தின் அறச்செயல்பாடாக இருக்கும்.
அசம்பாவிதம் நடந்தால் நம் வெளிப்பாடு
அதிர்ச்சியாய் அல்ல — அறிவாய் இருக்கட்டும்;
கோபமாய் அல்ல — கண்ணியமாய் இருக்கட்டும்;
ஒரு நாளுக்கான சினமாய் அல்ல — வாழ்நாள் முழுதும் விழிப்புணர்வாய் இருக்கட்டும்.
ஒரு சமூகத்தின் வலிமை, அதில் உள்ள மக்கள்
எப்படி உணர்கிறார்கள் என்பதிலல்ல,
அவர்கள் எப்படி நடந்து கொள்கிறார்கள் என்பதில்தான் உள்ளது.
அசம்பாவிதத்தைப் பார்த்து அழுவது மனிதநேயம்;
அதை மீண்டும் நடக்காமல் தடுக்கச் செயல்படுவது — மனிதப் பொறுப்பு.
| Tweet | ||||
No comments:
Post a Comment